Hejka dziewczyny:). Jestem z okolic Krakowa. Mam 39 lat. O swoim zamiłowaniu do kobiecości wiem już dawno. Od 33 lat. Wtedy był pierwsze rajstopy mamy. Teraz jestem w związku małżeńskim z cudowną kobietą. Mamy trójkę dzieci. Żona o mnie wie i to akceptuje. Jeden raz udało mi się wyjść z domu nocą, ale jak narazie to tyle. Uczę się makijażu, bo narazie z tym mam największy problem. Pozdrawiam ciepło was wszystkie.

Hej Sandra miło mi Ciebie poznać. To wspaniale że możesz w pełni się realizować wszystkiego dobrego

Cześć Sandra Też jestem z podobnych okolic i w podobnym wieku Zazdroszczę szczęścia w miłości Mam nadzieję że spędzisz tu miło czas

Jestem przekonana, że czas spędzany tutaj będzie dla mnie fascynującym przeżyciem . Eli niestety nie mogę w pełni idealnie się realizować, gdyż wychowujemy dzieci, więc mamy z żoną wypracowane co, jak i kiedy. Ania dziękuję bardzo. Wiadomo jak trudno jest drugiej połówce zaakceptować tą naszą drugą stronę. Ja mam o tyle większe szczęście, że moja połowa miała na studiach bardzo dużo psychologii i tym podobnych rzeczy, że doskonale sobie zdaje z tego sprawę co to jest i jak dla mnie jest to ważne. Tym bardziej, że to ona pomogła mi to do końca zrozumieć i nazwać po imieniu. Wiadomo, że do tego potrzebna jest naprawdę silna miłość. Nasz związek to już 14 lat. Więc sporo. Pozdrawiam was ciepło.

Hej Sandro. Zazdroszczę Ci tego luksusu, że masz spokojniejszą głowę, wolną od kombinowania/ ukrywania się ze swoją drugą naturą. Zdradzisz jak przebiegło u Ciebie wprowadzenie Partnerki/ Żony do swojego małego świata? U mnie chyba jest to nie do przeskoczenia za duży kaliber ( za dużo różnica charakterów) więc stąpam na pograniczu rychłej wpadki:).

Hej Sandra, miło Cię poznać też mam to szczęście być w pełni akceptowana przez swoją partnerkę, ale jeszcze nigdy nie odważyłam się wyjść przebrana na zewnątrz. Fantazjuję o tym natomiast dość często .. ^^' fajnie, że jesteś z nami!

U mnie to w sumie czysty przypadek/wpadka. Mamy w domu zainstalowaną kamerę do podglądu co się dzieje jak nas nie ma. I kiedyś paradowałam sobie w sukience, peruce szpileczkach i pełen makijaż. Żona była w pracy a ja miałam na drugą zmianę. Dzieci w szkole, ja sama. Okazja ja się patrzy. Pech chciał/ a może nie pech, że zapomniałam wyłączyć kamerki. Moja druga połówka postanowiła sprawdzić czy dzieci zabrały do szkoły jakieś ubrania na przedstawienie i włączyła sobie podgląd i mnie zobaczyła. Później to już długie, spokojne rozmowy, wytłumaczenie od kiedy itd. Było owszem pytanie czemu nie powiedziałam o tym przed ślubem. A ja byłam wtedy pewna że to stłumiłam i będzie już z tym spokój. Niestety nic mylnego. Wszystko to szybciej niż sądziłam. Do pamiętnej wpadki się ukrywałam, ale nie jakoś szczególnie. Wszystkie ubrania były na wierzchu i można było je bez problemu znaleźć. Co też mi żona powiedziała że wie od dawna. Tylko czekała na moment aż sama się otworzę. A że przypadek sprawił że tak się stało, no cóż. Jedno jest pewne, jest o niebo łatwiej żyć być akceptowana i kochaną bez shellu na wszystko, niż się ukrywać i żyć w strachu. Moja żona stwierdziła, zresztą słusznie, że tego nie da się wyleczyć, a jedynie akceptacja i „ pogodzenie się z tym” gwarantuje nam dalsze dobre życie. A że się bardzo kocham to nie było z tym jakoś większych problemów. Wiadomo na razie nie chodzę przy niej w makijażu, jedynie rzęsy. Ani w sukience czy spódnicy. Natomiast reszta garderoby 100 % akceptacji. Jak już dzieci dorosną i pójdą w świat to mam zapewnienie że nie będzie już żadnych obostrzeń. Stwierdziła tylko że ona nie ma tylu ubrań i to całkiem ciekawych, niż ja. Rajstopki mi sama podbiera. Tzn pyta się czy czasem nie mam. I tak sobie współżyjemy. I się kochamy.

I to jest to ! ja miałam podobnie ,ale dawkowanie musi być ,ażeby nie przeholować - Kobiety z tolerancją istnieją ,ale skoro jest mąż niech będzie nim kiedy trzeba

Dokładnie. Inaczej nic z tego nie będzie. Je jestem teraz szczęśliwa.